آموزش مداحی و اشعار مذهبی

  سر سجاده دل وقت نماز است هنوز
      بهترین لطف دعا راز ونیاز است هنوز
      عاشقی من وارباب چو راز است هنوز
      این در خانه عشق است که باز است هنوز
      
      پس بیا عاشق جود و کرم یار شویم
      همگی مست می ناب علمدار شویم
      
      به روی دست علی ماه هویدا شده است
      این قمر آینه هیبت بابا شده است
      به رخش شمس خدا محو تماشا شده است
      در دل زینب وارباب چه غوغا شده است
      
      گفت ارباب به زینب قمرم می آید
      دلت آسوده که سردار حرم می آید
      
      ناز این دلبر خوش چهره خریدن دارد
      بوسه از لعل لبش بَه که چه چیدن دارد
      حیدر از لعل گلش میل مکیدن دارد
      ماه وخورشید دراین ثانیه دیدن دارد
      
      شیر با شیرخودش لرزه به دنیا انداخت
      گل بوسه بروی بازوی سقا انداخت
      
      جامه ای دوخته مادر، چه به او می آید
      واژه یاس معطر چه به او می اید
      رفته بر شانه حیدر چه به او می آید
      نام فرمانده لشگر چه به او می آید
      
      آمده درس ادب را به جهان باب کند
      زَهره دشمن خود را به رجز آب کند
      
      حلقه دار جنون بر سر گیسو دارد
      بَه چه تیغ کجی این طفل به ابرو دارد
      بازوانش چو علی قدرت ونیرو دارد
      چونکه یا فاطمه را نقش به بازو دارد
      
      روی پیشانی خود نور ولایت دارد
      یل مولاست که اینگونه شجاعت دارد
      
      ساقی ازدست خودت جام می ناب بده
      تیغ بردار و کمی پیش پدر تاب بده
      خواب راحت به دل ودیده بی خواب بده
       قوت قلب تو به زینب وارباب بده
      
      عجبی نیست تو را قبله حاجات کنند
      هاشمیون همه شان برتو مباهات کنند
      
      آمدی تابشوی در همه جا یار حسین
      لحظه لحظه بشوی محرم اسرار حسین
      قبل اکبر تو شدی یوسف بازار حسین
      تو فقط گشته ای عباس علمدار حسین
      
      پابکوبی همه عرض و سما می لرزند
      تو چه کردی که همه از غضبت می ترسند
      
      در سیاهی زمین روی چو ماهت کافی ست
      تاکه والیل شود موی سیاهت کافی ست
      علی اکبر که بَرت هست سپاهت کافی ست
      تیغ بگذار زمین نیمه نگاهت کافی ست
      
      برق چشمت بکند کار دوصد خنجر را
      آمدی زنده کنی واژه یا حیدر را
      
      با غلامی شما بوده که عزت داریم
      از شما درس وفاداری و غیرت داریم
      هر چه داریم ازاین گوشه چشمت داریم
      دور ایوان شما میل زیارت داریم
      
      ما که عمریست گرفتار گرفتار تواییم
      کاش یک روز ببنیم که زوار تو اییم
      
      جان عالم بشود کاش فدای دستت
      پادشاه است به والله گدای دستت
      باب حاجات شده نام عطای دستت
      روضه ها خوانده ام ای یار برای دستت
      
      روز محشر که شود دست تو نزد زهراست
      دست تو روز قیامت که شود شافع ماست
      
      مهدی نظری

      بیهوده نیست همسفر  آماده میکنند
      اسپند را به پشت درآماده میکنند
      
      این فاطمه قرار شد ام البنین شود
      بر دامنش اگر پسر آماده میکنند
      
      قربان شدن فقط و فـقط کار عاشق است
      تا چشم شـور هست سر آماده میکنند
      
      دیگر برای دلهره جایی نمانده است
      در بیشه زار شیر نر آماده میکنند
      
      در آسمان فاطمه چون روز روشن است
      وقتی برای شب قمر آماده میکنند
      
      آئینـه ی علی ست مبارک کند خدا
      حقا عجب یلی ست مبارک کند خدا
      
      صابر خراسانی

      روزی شعر من امشب دو برابر شده است
      چون که سرگرم نگاه دو برادر شده است
      
      چون که بانوی کلابیه پسر آورده
      چشم وا کن، پدر خاک قمر آورده
      
      هر که از قافله فطرسیان جا مانده
      نظرش خیره به گهواره سقا مانده
      
      زور بازوی تو بی حد و عدد خواهد شد
      بعد از این ام بنین، ام اسد خواهد شد
      
      با وجود تو زمین حیدر دیگر دارد
      کعبه جا دارد اگر باز ترک بردارد
      
      از در خانه او پا نکشیدم هرگز
      چون حسینی تر از عباس ندیدم هرگز
      
      ماه ذی‌الحجه که عباس به حج عازم شد
      همه بر کعبه ولی کعبه بر او محرم شد
      
      در طوافش سخن از عقل فراتر می گفت
      در حقیقت «لک لبیک برادر» می گفت!
      
      این اباالفضل که از قبله فراتر می رفت
      مرتضی بود که بر دوش پیمبر می رفت
      
      علی اکبر به ثنا گویی او می آید:
      چقدر منبر کعبه به عمو می آید
      
      خطبه خواند و همه را محو صدای خود کرد
      در حقیقت همه را قبله نمای خود کرد
      
      گفت این خانه که حق آمد و ایجادش کرد
      مسجدی بود که بابای من آبادش کرد
      
      از در خانه او پای نکشیدم هرگز
      چون حسینی تر از عباس ندیدم هرگز
      
  «کاشف الکرب» تویی؛ خنده ارباب تویی
  «پدر خاک» علی و «پدر آب» تویی!
      
      روی چشم تو بود جای حسن جای حسین
      هست مابین دو ابروی تو بین الحرمین
      
      پیش خورشید و قمر سایه تو سنگین است
      و فقط محضر زینب سر تو پایین است
      
      ساقی ما چه شرابی چه سبویی دارد
      بنویسید رقیه چه عمویی دارد
      
      صحبت از مردی تو کار بنی هاشم بود
      نام تو در دل میدان رجز قاسم بود
      
      زور بازوی علی ریخته در بازویت
      ذوالفقاری نبود تیز تر از ابرویت
      
      تیغ چرخانده ای و پیش تو طوفان هیچ است
      لشگری پیشت اگر آمده میدان، هیچ است
      
      وسط جنگ زمین را به زمان دوخته ای
      فن شمشیر زنی را ز که آموخته ای؟!
      
      ای جوان! پیر رهت کیست از آن شاه بگو؟
  «أشهد أن علیاً ولی الله» بگو
      
      او علمدار حسین است ببخشید مرا
      مدح او کار حسین است ببخشید مرا
      
      مجید تال

      چه خوب شد الطاف بالا بیشتر شد
      باران گرفت و خشکی لبها تر شد
      
      چه خوب شد این روزهای آفتابی
      ذکر لب نیمه شب ما یا قمر شد
      
      دیشب حسین، امشب ابوفاضل و فردا
      چه خوب این شبها دل ما در به در شد
      
      امروز اگر با آبرویم دست من نیست
      با معجزات عشق شد کاری اگر شد
      
      بعد از نماز مغرب خورشید وقتی
      شب رفت و رفت و رفت نزدیک سحر شد
      
      آمد صدای جبرئیل از عرش بالا
      ام البنین مژده که فرزندت پسر شد
        
      از این به بعد این مزرعه ها یاس دارد
      از این به بعد این روزگار عباس دارد
      
      دیشب نشستم چشمهایت را کشیدم
      پائین پایت چند تا دریا کشیدم
      
      روح القدس، ارواح ذهنم را مدد کرد
      تا عاقبت تصویری از عیسی کشیدم
      
      پای ضریح دستهایت گریه کردم
      روح خودم را تا خدا بالا کشیدم
      
      جمعیت روی زمین را تشنه ی آب
      تنها تو را در این میان سقا کشیدم
      
      آقا اگر چه مشک تو آبی ندارد
      من بین مشکت چند تا دریا کشیدم
      
      تو از تمام آبها آبی ترینی
      ماهی ولی از ماه، مهتابی ترینی
      
      معنا ندارد ماه من بالا نباشی
      بالاتر از اندازه های ما نباشی
      
      معنا ندارد ما همه لب تشنه باشیم
      عباس ما باشی ولی دریا نباشی
      
      با اینکه نبض نیل در دست تو باشد
      اما تو ای مرد خدا موسی نباشی
      
      تو ماهی و فرمانروای آسمانی
      فرقی ندارد اینکه باشی یا نباشی
      
      حالا که با زینب برادر می شوی تو
      معنا ندارد بچه ی زهرا نباشی
      
      تو ماهی اما مثل خورشید شبی تو
      این افتخارت بس غلام زینبی تو
      
      گفتند دریائی ولی دریا نبودی
      گفتند طوبائی ولی طوبا نبودی
      
      تنها نسیمی از نفسهایت مسیح است
      گفتند عیسایی ولی عیسی نبودی
      
      تو دستگیر عالمی و ارمنی ها
      گفتند موسایی ولی موسی نبودی
      
      دریایی و موسایی و عیسی مسیحی
      تو کل اینهائی ولی اینها نبودی
      
      سقاترین بودی و سقایی نکردی
      گفتند سقایی ولی سقا نبودی
      
      باب النّجات عالمی مولا اباالفضل 
      یا کاشف الکرب الحسین مولا اباالفضل
      
      آن روز رفتی و همه ماتم گرفتند
      در ماتم تو آسمانها غم گرفتند
      
      آن دستهای سبز نخلستان نشینت
      از چشمهای خشک ما شبنم گرفتند
      
      آرامش دنیا نه تنها از رقیه
      بعد از عروجت خواب ما را هم گرفتند
      
      شرمندگی از کودکانت بیشتر شد
      وقتی دم آب آب عمو مُردم گرفتند
      
      از علقمه تا خیمه گاه شیرخواره
      خیل ملائک دسته دسته دم گرفتند
      
      سقای دشت کربلا آقام ابالفضل
      دستش شده از تن جدا آقام ابالفضل
      
      علی اشتری

      جمعمان جمع كه تا نقش خيالي بزنيم
      كوچه باغي برويم و پر و بالي بزنيم
      پاي حافظ مِي اي از شعر زلالي بزنيم
      جمعمان جمع بياييد كه فالي بزنيم
      
      شاهِ شمشاد قدان خسرو شيرين دهنان
      كه به مژگان شكند قلب همه صف شكنان
      
      بگذاريد از اين فاصله بويي بكشيم
      در خُم را بگشاييم و سبويي بكشيم
      تيغ ابروي كجش را به گلويي بكشيم
      صد و سي و سه نفس نعره ي هويي بكشيم
      
      از دلِ ما چه به جا مانده؟ كه غارت كرده
      پسر سوم زهراست قيامت كرده
      
      ماه و خورشيد دو حيران و دو سرگردانند
      سالها دل سر اين طايفه ميگردانند
      بال در بال فرشته غزلي ميخوانند
      ما همه بنده و اين قوم خداوندانند
      
      آمده تا ز علي تيغ دو دَم را گيرد
      قد برافرازد و بر دوش علم را گيرد
      
      جمع مِهر و غضب و جذبه و زيبايي را
      در تو ديديم مسيحايي و موسايي را
      محشري كن كه ببينند دل آرايي را
      برده اي ارث از اين سلسله آقايي را
      
      حق بده مات شود چشم ، تماشا داري
      هرچه خوبان همه دارند تو يكجا داري
      
      آسمان پيش قدمهات به حيرت افتاد
      كهكشان وقت تماشات به زحمت افتاد
      موج برخاست و از آنهمه هيبت افتاد
      كوه تا نام تو را بُرد به لكنت افتاد
      
      اين علي هست خودش هست جنابش آمد
      خوش به حال دلِ زينب كه ركابش آمد
      
      تشنه خاكيم و ترك خورده ولي دريا تو
      شوره زاري همه با ماست وَ باران با تو
      و نوشتيم كه يا هيچ پناهي يا تو
      دلمان قُرص بُوَد ، قُرص چرا؟ زيرا تو
      
      بعد مرگم به هواي حرمت پر گيرم
      من كفن پاره كفن زندگي از سر گيرم
      
      رگِ پيشاني تو تا كه تَوَرم ميكرد
      لشگر انگار كه با مرگ تكلم ميكرد
      دست و پا را نه فقط راهِ نفس گم ميكرد
      بيرقت در وسط دشت تلاطم ميكرد
      
      تو سليماني و تختت وسط ميدان است
      چقدر سر ز سر تيغ تو سرگردان است
      
      ميكشي تا وسط معركه ها طوفان را
      بند آورده نگاهت نفس ميدان را
       تا كه ارباب بگيرد به سرت قرآن را
      ميدرد نعره ي تو زَهره ي سرداران را
      
      شور آن قله كه آتش فوران كرد تويي
      آن كماندار كه ابروش كمان كرد تويي
      
      سايه بان دلِ زينب دلِ ما هم با توست
      حاجتي گرچه نگفتيم فراهم با توست
      ماهِ شب هاي محرم تويي و دم با توست
      اي علمدار  ادب شور محرم با توست
      
      دستِ ما نيست كه در پاي غمت ميگرييم
      لطف زهراست كه زير علمت ميگرييم
      
      بي تو از چشم حرم خونِ جگر ميريزد
      خون از ساقه ي صد تير و تبر ميريزد
      و رباب اشك به لبهاي پسر ميريزد
      خيز از خاك و ببين خاك به سر ميريزد
      
      ابرويت بند دلش بود كه از هم وا شد
      واي بر حال سكينه كه سرت دعوا شد
      
      حسن لطفي